Ewangelia Jana

|1|2|3|4|5|6|7|8|9|10| |11|12|13|14|15|16|17|18|19|20| |21|

(1) A zachorował niejaki Łazarz z Betanii, miasteczka Marii i Marty, jej siostry.

(2) A była to ta Maria, która namaściła Pana maścią i otarła nogi włosami swymi, i jej to brat chorował.

(3) Posłały więc siostry do niego, mówiąc: Panie, oto choruje ten, którego miłujesz.

(4) A usłyszawszy to Isus, rzekł: Ta choroba nie jest na śmierć, lecz na chwałę Bożą, aby Syn Boży był przez nią uwielbiony.

(5) A Isus miłował Martę i jej siostrę, i Łazarza.

(6) A gdy usłyszał, że choruje, został jeszcze dwa dni na miejscu, gdzie przebywał;

(7) Potem rzekł do uczniów swoich: Pójdźmy znowu do ziemi judzkiej.

(8) Rzekli do niego uczniowie: Mistrzu! Dopiero co chcieli cię Żydzi ukamienować i znowu chcesz tam iść?

(9) Odpowiedział Isus: Czy dzień nie ma dwunastu godzin? Jeśli kto chodzi we dnie, nie potknie się, bo widzi światło tego świata.

(10) Jeśli zaś kto chodzi w nocy, potknie się bo nie ma w sobie światła.

(11) To powiedział, a potem rzekł do nich: Łazarz, nasz przyjaciel, zasnął; ale idę zbudzić go ze snu.

(12) Tedy rzekli uczniowie do niego: Panie! Jeśli zasnął, zdrów będzie.

(13) Ale Isus mówił o jego śmierci; oni zaś myśleli, że mówił o zwykłym śnie.

(14) Wtedy to rzekł im Isus wyraźnie: Łazarz umarł,

(15) I raduję się, że tam nie byłem, ze względu na was, bo uwierzycie; lecz pójdźmy do niego.

(16) Tedy rzekł Tomasz, zwany Bliźniakiem, do współuczniów: Pójdźmy i my, abyśmy razem z nim pomarli.

(17) Przyszedł tedy Isus i znalazł go już od czterech dni w grobie.

(18) A Betania była blisko Jerozolimy, około piętnastu stadiów.

(19) I przyszło wielu Żydów do Marty i Marii, aby je pocieszyć po stracie brata.

(20) Gdy więc Marta usłyszała, że Isus idzie, wybiegła na jego spotkanie; ale Maria siedziała w domu.

(21) Rzekła więc Marta do Isusa: Panie! Gdybyś tu był, nie byłby umarł brat mój.

(22) Ale i teraz wiem, że o cokolwiek byś prosił Boga, da ci to Bóg.

(23) Rzekł jej Isus: Zmartwychwstanie brat twój.

(24) Odpowiedziała mu Marta: Wiem, że zmartwychwstanie przy zmartwychwstaniu w dniu ostatecznym.

(25) Rzekł jej Isus: jam jest zmartwychwstanie i żywot; kto we mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie.

(26) A kto żyje i wierzy we mnie, nie umrze na wieki. Czy wierzysz w to?

(27) Rzecze mu: Tak, Panie! Ja uwierzyłam, że Ty jesteś Pomazaniec, Syn Boży, który miał przyjść na świat.

(28) A gdy to powiedziała, odeszła i zawołała Marię, siostrę swoją, i rzekła jej w tajemnicy: Nauczyciel tu jest i woła cię.

(29) A ta, skoro to usłyszała, wstała śpiesznie i poszła do niego.

(30) A Isus jeszcze nie przyszedł do miasteczka, ale był na tym miejscu, gdzie go spotkała Marta.

(31) Żydzi więc, którzy byli z nią w domu i pocieszali ją, ujrzawszy, że Maria szybko wstała i wyszła, poszli za nią w mniemaniu, że idzie do grobu, aby tam płakać.

(32) Lecz gdy Maria przyszła tam, gdzie był Isus i ujrzała go, padła mu do nóg, mówiąc do niego: Panie, gdybyś tu był, nie byłby umarł mój brat.

(33) Isus tedy, widząc ją płaczącą i płaczących Żydów, którzy z nią przyszli, rozrzewnił się w duchu i wzruszył się,

(34) I rzekł: Gdzie go położyliście? Rzekli do niego: Panie, pójdź i zobacz.

(35) I zapłakał Isus.

(36) Rzekli więc Żydzi: Patrz, jak go miłował.

(37) A niektórzy z nich mówili: Nie mógł ten, który ślepemu otworzył oczy, uczynić, aby i ten nie umarł?

(38) Isus znowu rozrzewniwszy się w sobie, poszedł do grobu; była tam pieczara, u której wejścia leżał kamień.

(39) Rzekł Isus: Usuńcie ten kamień. Rzekła mu Marta, siostra umarłego: Panie! Już cuchnie, bo już jest czwarty dzień w grobie.

(40) Rzekł jej Isus: Czyż ci nie powiedziałem, że, jeśli uwierzysz, oglądać będziesz chwałę Bożą?

(41) Usunęli więc kamień, gdzie leżał umarły. A Isus, wzniósłszy oczy w górę, rzekł: Ojcze, dziękuję ci, żeś mnie wysłuchał.

(42) A Ja wiedziałem, że mnie zawsze wysłuchujesz, ale powiedziałem to ze względu na lud stojący wkoło, aby uwierzyli, żeś Ty mnie posłał.

(43) A gdy to rzekł, zawołał donośnym głosem: Łazarzu, wyjdź!

(44) I wyszedł umarły, mając nogi i ręce powiązane opaskami, a twarz jego była owinięta chustą. Rzekł do nich Isus: Rozwiążcie go i pozwólcie mu odejść.

(45) Wielu więc Żydów, którzy przyszli do Marii i ujrzeli to, czego dokonał Isus, uwierzyło w niego.

(46) A niektórzy z nich odeszli do faryzeuszów i powiedzieli im, czego dokonał Isus.

(47) Tedy arcykapłani i faryzeusze zwołali Radę Najwyższą i mówili: Cóż uczynimy? Człowiek ten dokonuje wielu cudów.

(48) Jeśli go tak zostawimy, wszyscy uwierzą w niego; wtedy przyjdą Rzymianie i zabiorą naszą świątynię i nasz naród.

(49) A jeden z nich, Kaifasz, który tego roku był arcykapłanem, rzekł do nich: Wy nic nie wiecie,

(50) I nie myślicie, że lepiej jest dla nas, by jeden człowiek umarł za lud, niż żeby wszystek ten lud zginął.

(51) A tego nie mówił sam z siebie, ale jako arcykapłan w owym roku prorokował, że Isus miał umrzeć za naród.

(52) A nie tylko za naród, lecz też aby zebrać w jedno rozproszone dzieci Boże.

(53) Od tego też dnia naradzali się aby go zabić.

(54) Isus więc już nie chodził jawnie między Żydami, ale odszedł stamtąd do krainy w pobliżu pustyni, do miasta zwanego Efraim, i tam przebywał wraz z uczniami.

(55) A była blisko Pascha żydowska, i wielu z tej krainy szło do Jerozolimy przed Paschą, aby odbyć oczyszczenie.

(56) Szukali więc Isusa i mówili jedni do drugich stojąc w świątyni: Cóż sądzicie? Zapewne nie przyjdzie na święto?

(57) Arcykapłani zaś i faryzeusze wydali rozkaz, aby każdy, kto się dowie o nim, gdzie przebywa, doniósł, ażeby go mogli pojmać.

Poprzedni rozdział

Góra

Następny rozdział

 Strona główna